آیا یک مهاجم می تواند با خواندن مغز شما به PIN یا گذرواژه ایمیل شما دست یابد؟ یک محقق کانادایی به نام ملانی سگادو توضیح می دهد که فعالیت مغزی را تا چه حدی میتوان برای امور بدخواهانه مورد استفاده قرار داد. ملانی در آستانه دریافت دکترا در عصب شناسی بوده و از موسسان انجمن NeurotechX نیز هست.

او و سایر محققان حوزه او به دنبال این هستند که امکانات و محدودیت های تکنولوژی های اسکن مغز را از نقطه نظر امنیتی بررسی کنند.

تکنیک های اندازه گیری فعالیت مغز

تکنیک ECoG فعالیت الکتریکی قشر مغز را ثبت می کند و نیازمند باز کردن سر و قرار دادن الکترودهایی در سطح مغز است. روشی به نام ECG نیز وجود دارد که الکترودهایی را روی پوست سر قرار می دهد.

گونه دیگری از روش ها عبارت اند از MRI کارکردی (fMRI) و طیف نگاری نزدیک به مادون قرمز کارکردی (fNIRS). این تکنیک ها تصویری بلادرنگ از اکسیژناسیون مغز را در حالی که فرد مشغول انجام کاری است ارائه می دهند. بدین وسیله می توان عملکردهای مغز مثل حافظه، توجه و حل مساله در زمان انجام یک کار خاص بررسی کرد.

نوع سومی از روش ها به نام تصویربرداری انتشار پوزیترون (PET) وجود دارد که تغییرات را در سطح سلولی شناسایی کرده و برای تشخیص زودهنگام بیماری ها به کار می رود.

این تکنیک ها چه چیزهایی را می توانند ثبت کنند؟

طبق گفته ملانی همه این روش های اندازه گیری را می توان برای مشاهده حرکات، حواس، شناخت (حافظه ها، قصدها)، مولفه های بیومتریک، زبان (کلمات) و عواطف به کار برد.

اما آیا می توان از آنها برای مقاصد بدخواهانه بهره گرفت؟ ابتدا باید به محدودیت های این تکنولوژی ها توجه داشت. برخی از آن ها تهاجمی یا گران هستند، بعضی نیاز دارند که سوژه ساکن بماند و برخی داده های باکیفیتی فراهم نمی کنند.

با استفاده از fMRI می توان تصویری از آنچه فرد در حال فکر کردن به آن است را به دست آورد، اما هزینه آن بسیار زیاد (حدود 600 دلار در ساعت) و زمان متوسط آن حدود سه ساعت است. به علاوه، بدین روش تنها می توان تصورات جاری را بازسازی کرد، نه فکرهای مخفی یا خاطرات را.

احتمالا پرکاربردترین ابزار برای یک مهاجم موج N400 خواهد بود که با پردازش معنایی در ارتباط است و زمانی فعال می شود که فرد به جمله ای با کلمات غیر عادی برخورد کند. بسته به اینکه سوژه چه مقدار با مفهوم مشاهده شده (موضوعات، کلمات، تصاویر) آشنایی داشته باشد، قدرت این سیگنال متفاوت خواهد بود. بنابراین اگر فرد با تعداد زیادی PIN مواجه شود، نسبت به PIN های آشنا واکنش متفاوتی خواهد داشت. اما ممکن است یک ترکیب از علائم و حروف، به هر دلیلی برای فرد آشنا باشد، هرچند که PIN آن فرد نباشد. مجددا، هزینه ها و محدودیت های چنین روشی بیش از خروجی آن است.

پروژه هایی وجود دارند مثل پروژه فیسبوک برای کنترل کامپیوتر با مغز یا پروژه ای برای تایپ کردن به وسیله فکر، اما به اعتقاد ملانی بعید است چنین پروژه هایی در آینده نزدیک به نتیجه برسند. در نتیجه می توان گفت افکار ما امن و خصوصی هستند البته در حال حاضر.

منبع